Sıcak bir Temmuz akşamı Milano’nun Garibaldi Tren İstasyonu’na vardım. 20.00 CET idi ve sıcaklık hala boğucu bir 34ºC idi.
Şehrin taksi şoförleri grevdeydi, bu yüzden otelime varmam beklediğimden çok daha uzun sürdü.
Bunu yaptığımda, bolca terliyordum. Anlattığım hikayeye bir şekilde uygun bir giriş oldu.
70 yılın en şiddetli kuraklığı olarak tanımlanan durumla karşı karşıya kalan İtalyan hükümeti, Temmuz ayı başlarında beş kuzey bölgesinde olağanüstü hal ilan etti. İki hafta sonra, önemli bir yağış olmadı ve durum daha da kötüleşti.
Aşırı su eksikliğinin sıradan İtalyan halkını nasıl etkilediğini ve yerel, bölgesel ve ulusal yetkililerin acil durumla nasıl başa çıktığını bildirmek için gönderildim.
Tamircim Francesco Gilioli ile birlikte, Lombardia, Piamonte ve Emilia Romagna’nın sıkıntılı üç bölgesinde yaklaşık 800 km seyahat ettim.
Hangi tarlaları sulayacakları ve hangilerini ölüme terk edecekleri arasında seçim yapmak zorunda kalan pirinç üreticileriyle tanıştık. Bir mısır üreticisi, mahsulünün zaten yüzde 30’unu kaybettiğini ve hasattan önce çok daha fazla bitkinin ölmesini beklediğini söyledi.
Başka bir mısır üreticisi beni ölmekte olan tarlalarına götürdü; etrafındaki sulama kanalları adeta filmlerdeki gibi örümcek ağlarıyla kaplıydı.
Tarım, su eksikliğinden açık ara en ciddi şekilde etkilenen sektördür – ancak tek sektör bu değildir. Piacenza yakınlarında, kurumakta olan küçük akarsulardan ölmekte olan balıkları bölgenin başka yerlerindeki daha sağlıklı nehirlere aktararak kurtarmaya çalışan balıkçılarla tanıştım.
Eğlenceli bir balıkçı olan Nicolas Sivelli, beni Po Nehri boyunca bir gezi için teknesine davet etti. Son derece düşük su seviyesi, İtalya’nın en uzun nehrinin büyük bölümlerini bataklığa dönüştürdü. Aileler artık Po’da boş zaman etkinlikleri için gelmiyorlar. Demirlemelerine bağlı turizm teknelerini filme aldım.
Teknelerin artık çıkarma platformlarına erişememesi nedeniyle kum çıkarma işlemi de durma noktasına geldi. Yakındaki bir restoranın sahibi beni Po havzasına bakan bir dış teras alanına götürdü.
“Bu restoran benim büyük dedeme aitti” dedi. “Çocukken doğrudan nehirdeki bu terastan balık tutardım. Olta kolayca suya ulaştı ve bolca balık vardı. Şimdi gördüğünüz gibi su yolu çok çok uzakta. Ve işte orada. pratikte balık yok.”
Yerel, bölgesel ve ulusal su yönetimi yetkilileri, çözüm bulmak için artan bir baskı altındadır.
Po River Ajansı’nın Genel Müdürü ile tanıştım. Bana bunun son 20 yılda bölgedeki altıncı su acil durumu olduğunu söyledi.
Daha fazla kriz gelecek, bu nedenle hafifletme stratejilerinin acil olduğunu söyledi. Ölümcül sakin nehrin yanında güneşin kavurucu sıcağı altında yürürken bunları sıraladı: suyu daha verimli yollarla koruyun, geri dönüştürülmüş suyun tarım için yeniden kullanılabilmesi için yeni su arıtma tesisleri tasarlayın, su kanalizasyonunu iyileştirin, 40 sulama suyunun yüzdesi sızar ve kaybolur; ve son olarak, yeni akıllı, daha verimli sulama sistemleri geliştirin.
Ancak tüm bunların zaman ve para alması muhtemeldir. Bu arada, mevcut acil durumla başa çıkmak için kısa vadeli çözümler bulunmalıdır.
Duyduğumuzlardan biri Maggiore Gölü çevresindeki küçük köylerde geçiyor. Alplerin eteklerinde yer alan bu köylere, her zamanki kaynakları tamamen boş olduğu için şu anda kamyonlarla içme suyu sağlanıyor. Bu dağıtım kampanyalarından birini filme aldım; Operatör o gün aynı köye dördüncü yolculuğunda bir su sarnıcını doldurmak için iki saat harcadı.
“Su hayattır” demişti bana, “su olmadan hiçbir şey yapamazsınız”.
Bu, kelimenin tam anlamıyla kemik kadar kuru bir ülkeye yaptığım üç günlük yolculuğumda çektiğim son sahneydi.
