Dikkat ederseniz bugüne kadar bütün darbecilerin birinci bildirilerinde “NATO’ya (ve o vakit geçerli olan bütün memleketler arası antlaşmalara) bağlıyız” cümlesi kesinlikle yer alır.
Yani darbecilerimiz “merak etmeyin biz içeridekileri döveceğiz, sizle problemimiz yok” demeyi adet edinmişlerdir. Zira dışarıdan korktukları kadar korkmazlar kendi halklarından.
Sayın Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan’ın “İsveç ve Finlandiya’nın NATO üyeliği tartışmalarında bir defa daha ortaya çıkan, Batı’nın terör örgütlerine ve ülkemizin ulusal çıkarlarına yönelik riyakâr tavrına karşı kendi devletinin izlediği siyasetlerin yanında mı değil mi?” sorusuna karşılık verirken Kemal Kılıçdaroğlu’nun daha birinci cümlede panik halinde NATO muhabbetini hararetle belirtmesi bana bunu hatırlattı.
Ne diyor Kılıçdaroğlu:
“NATO Türkiye’ye gereklidir, NATO’dan çıkmayacağız. Finlandiya ve İsveç’ten de talep edilenler doğrudur. Lakin biz biliriz ki diplomasi kapalı kapılar akabinde yapılır. Sonuçlar masada alınır. Önemli devletler bu türlü yapar. Senin bu yaptığın ise fakat kabile devletinde olur. 3-5 oy almak için ülkenin prestijini yok sayarak, ucuz bir iç reklam materyaline dış münasebetleri kurban ediyorsun.”
Cümlenin geri kalanı aslında bir skandal. Adamlar güpegündüz Öcalan posterleri assınlar, biz bilinmeyen gizli “acaba bu halinizi bırakabilir misiniz?” diye boyun bükelim, o denli mi?
Öte yandan terörist sevici Finlandiya ve İsveç’in üyeliğine karşı çıkmak ve bu nedenle başta ABD olmak üzere bütün NATO üyelerini aklını başlarına devşirmeye çağırmak bir kabile devletinin işi o denli mi? Bu başla Kılıçdaroğlu’nu bir kabile devletine bile lider yapmazlar.
Terörle çaba Kılıçdaroğlu için ucuz bir reklam olabilir, lakin halkımız için o denli değil. Kırk küsur yıldır sürdürülen asimetrik savaş güldürüsü sona erdirildi, tahlil sürecini zehirleyen, masaya tekme atan PKK Türkiye’den kovuldu, artık Irak ve Suriye’de kovalanıyor.
NATO’dan çıkmak bir eksen kayması mıdır?
Evet öyledir. Türkiye o denli bir niyet beyanında bulunmamıştır. Lakin sorun bizim çıkmak yahut çıkmamak istememiz değildir. Son 10 yıldır NATO’nun başı ABD’nin ve onun güdümündeki AB’nin Türkiye’ye yönelik siyasetlerine bakarsanız, mümkün bir 3. Dünya Savaşında Türkiye’nin karşı tarafa konduğunu görürsünüz.
YPG kime karşı binlerce tır dolusu silahla silahlandırılmaktadır? DEAŞ’a karşı mı? Nerede DEAŞ? Daha bugün YPG elindeki DEAŞ’lıları Irak idaresine teslim etti.
Yunanistan adaları kime karşı silahlandırılıyor, fazladan üsler kime karşı kuruluyor? (Bu adalar mevzuu içimde daima kanayan bir yaradır. Bizim adalarımız onlar yahu. Burnumuzun tabanındaki hoş mi hoş inciler. Mustafa Armağan üstadın şu tweet’ini de buraya yazayım gerçekten haklı : “Ecdadımızın kullandığı isimle Adalar Denizi için Yunanca “Ege” ismini kullanmamız, kendimize ne kadar yabancılaştığımızın bir göstergesi.”)
Biz ne dersek diyelim Türkiye NATO tarafından “öteki” olarak görülmektedir. ABD ve AB basınında “Türkiye’yi NATO’dan atalım” yazıları hayli bir vakittir yer almaktadır.
Ferdî olarak ben NATO’nun içinde mi, dışında mı kalmanın ulusal çıkarlarımıza daha uygun olduğuna karar veremiyorum.
NATO aşığı Vladimir Zelensky’nin başına gelenlere bakınca daha da kararsızlaşıyorum. NATO’nun işi caydırıcılık mı, yoksa ortaklarının başına bela gelmesini bekleyip durumdan görev çıkarmak mı, anlamadım.
Sonuçta bilemiyorum NATO’da kalmak mı güç, gitmek mi?
Twitter: @kalemciler
