Rusya, Ukrayna’nın doğu Donbas bölgesini acımasız topçu ve hava saldırılarıyla dövüyor ve komşusunun endüstriyel kalbini ele geçirmek için yavaş ama istikrarlı bir ilerleme kaydediyor.
Ancak Donetsk’te bir şehir olan Kostyantynivka’da Rusya’nın işgali konusunda görüş ayrılığı var.
Şehrin bir zamanlar hareketli metalurji endüstrisi, Sovyetler Birliği’nin çöküşüyle durma noktasına geldi ve bazı bölgelerde SSCB’ye yönelik nostalji derinlere iniyor.
Sergei adlı bir tamirci, “Ukrayna hükümeti, bağımsızlıktan bu yana otuz yıldır bizi unuttu” dedi.
Sovyet döneminde faaliyet gösteren 20 fabrikadan sadece beşinin kaldığını da sözlerine ekledi.
Başka bir sakin, “Sovyetler Birliği’nde iyi yaşadık, ebeveynlerimizin işleri vardı” diye ekledi.
Mahalleleri bir aydır akan su olmadan, sakinleri birbirlerinin kuyularına dokunmaya zorluyor.
Ancak şehrin diğer tarafında, Ukrayna bayrakları yüksekten dalgalanıyor. Orada yaşayanlar Sovyet totaliterliği olarak gördüklerini reddediyor ve Moskova’ya hoş geldin matı sermek isteyen komşularını anlamadıklarını söylüyorlar.
Yakın tarihli bir Rus saldırısında bir okul yıkıldıktan sonra, bir grup eski madenci enkazı temizlemek için toplandı.
Adamlardan biri, “Rusların bize barış getireceğini söyleyen bu insanlar canları değil, Rusya’da hiç yaşamadılar. Biliyorum, orada yıllarca çalıştım.”
Bölgelerinin hangi yöne gitmesi gerektiği konusunda anlaşamasalar da, her iki kamp da Ortodoks kiliselerinin karşı taraflarında sıralar halinde oturduklarında her Pazar farklılıklarını bir kenara koyuyor.
Kostyantynivka’daki rahip, hizmetinden sonra altın cübbesinden Ukrayna askerlerini desteklemek için askeri yeşile geçerek pozisyonunu netleştirdi.
Peder Vitalii Kester, geleceğe giden tek bir yol olduğunu söylüyor.
“Bu zihniyetle büyüyenler bizden deva almamızı ve sadece bugünü düşünmemizi bekliyorlar” diyor. “Avrupa’ya bakan Ukraynalılar geleceği, çocuklarına bırakmak istedikleri ülkeyi düşünüyorlar.”
