Masa, Bayrak, Sandalye bir dostluk kıssası…
Romanın başkişisi ve anlatıcısı pozisyonundaki Burak’ın, mesken arkadaşları Ece, Cemil ve hem konutlarına hem ortalarına sonradan dahil olan Yasemin’le yaşadıkları, onlarla birlikte kendini yine ve durmadan keşfetme hâli ve dünya üzerindeki her şeyin geçip gidiyor oluşu, bu öykünün temel taşlarını oluşturuyor.
“Bu dünyada bir maksadım yok”
Roman boyunca paylaşılanların uçuculuğunu ise Burak’ın aralıklarla yinelediği cümle temsil ediyor: “Kimseye ziyanım yok, galiba bu dünyada bir maksadım da yok.”
Bir dostluk öyküsünden fazla
Çelikel, kendi hâlinde dört üniversite öğrencisinin hayatında olan biten ufak tefek şeyleri mevsim mevsim anlatırken, evvel bu olağan akışı bozan olağandışı olaylara, sonra da romanın var olma sürecine dahil ediyor okuru. Bu duraklar, romanın bir dostluk kıssasından fazlası olduğunun delili.
Kitaptan…
“Burak kendisini de taklit etmelerini bekledi lakin şimdi ortalarına katılmış Yasemin’in bile saçlarını zirvesinde topladığı vakitlerde yaptığı bir hareketle dalga geçildikten ve buna gülündükten sonra öbür gülünçlüklere geçildi. Kendisini taklit edecek olsa bunun nasıl bir hareket olacağını düşündü, aklına bir şey gelmiyordu. Daima kullandığı bir hareket, bir söz, bir yüz sözü düşündü fakat bu türlü bir şey de bulamadı. Bazen karşıdaki nasıl konuşursa, nasıl davranırsa kendisinin de buna çabucak uyduğunu, karşısındaki üzere şeyler söyleyip, karşısındakine emsal hareketler yaptığını düşünür lakin buna canını sıkmazdı. Burak’ı başkalarından ayıran bir şey kesinlikle olmalıydı, bir değişik yan, sadece ona has bir şey olmalıydı. ‘Yok,’ diye düşündü. ‘Bu hayatta hiçbir maksadım da yok.’”
